dowód

dowód
m IV, D. \dowódwodu, Ms. \dowódwodzie; lm M. \dowódwody
1. «okoliczność, rzecz dowodząca czegoś, przemawiająca za czymś, świadcząca o czymś, wskazująca na coś; oznaka czegoś, potwierdzenie, uzasadnienie, świadectwo»

Dowód wdzięczności, zaufania, życzliwości.

Dowód niezbity, konkretny, namacalny itp.

Coś stanowi dowód, służy za dowód, jako dowód.

Mieć dowody na coś.

Szukać dowodów przeciwko komuś.

Śledztwo nie dostarczyło żadnych dowodów ich winy.

W świetle niezbitych dowodów przyznali się do winy.

◊ Dać, składać dowód a. dowody czegoś, np. męstwa, przywiązania, wdzięczności «okazać męstwo przywiązanie, wdzięczność»
◊ Na dowód tego, na dowód prawdziwości czegoś «w celu udokumentowania czegoś, przekonania kogoś o czymś»
◊ W dowód uznania, pamięci itp. «w celu okazania komuś uznania, pamięci o kimś itp.»
2. «dokument urzędowy, pisemne stwierdzenie czegoś»

Dowód nadania listu, paczki.

Dowód składowy.

∆ Dowód osobisty «dokument stwierdzający tożsamość danej osoby wydawany każdemu obywatelowi po ukończeniu osiemnastu lat»
∆ Dowód tożsamości «dokument stwierdzający tożsamość danej osoby: paszport, dowód osobisty itp.»
3. log. «skończony ciąg zdań uzasadniający prawdziwość danego twierdzenia»
∆ Dowód apagogiczny a. dowód pośredni, a. dowód nie wprost «dowód polegający na tym, że z negacji twierdzenia, które ma się udowodnić, wyprowadza się jej następstwa i okazuje ich fałszywość, co prowadzi do odrzucenia zaprzeczonego twierdzenia, a zatem przyjęcia twierdzenia dowodzonego»
4. praw. «środek służący do wykazania prawdziwości okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy»
∆ Dowód rzeczowy «przedmiot mający znaczenie dla wykrycia lub potwierdzenia winy oskarżonego»

Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Поможем написать курсовую

Look at other dictionaries:

  • dowód — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. dowódwodu, Mc. dowódwodzie {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} rzecz, sytuacja, wydarzenie świadczące o czymś, wskazujące na coś; potwierdzenie; uzasadnienie, świadectwo, oznaka :… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • dowód osobisty — {{/stl 13}}{{stl 7}} dokument potwierdzający tożsamość właściciela, zawierający dane osobowe, rysopis, zdjęcie, adnotacje urzędowe o zameldowaniu, zatrudnieniu itp. : {{/stl 7}}{{stl 10}}Zgłosić na policję zgubienie dowodu osobistego. Okazać,… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • apagogiczny — ∆ log. Dowód apagogiczny «pośredni dowód twierdzenia oparty na udowodnionej fałszywości twierdzenia przeciwnego; dowód nie wprost» ‹z gr.› …   Słownik języka polskiego

  • dokument — m IV, D. u, Ms. dokumentncie; lm M. y 1. «pismo urzędowe, akt spisany w celu stwierdzenia jakiejś okoliczności, np. nadania czegoś, zawarcia umowy o coś, zobowiązania do czegoś itp.» Dokument notarialny. Dokument erekcyjny szpitala. 2. «dowód,… …   Słownik języka polskiego

  • tożsamość — ż V, DCMs. tożsamośćści, blm «bycie tym samym; identyczność» Tożsamość cech. Sprawdzić tożsamość osób. Udowodnić swoją tożsamość. ∆ Dowód tożsamości «dokument stwierdzający tożsamość danej osoby, np. paszport, dowód osobisty» ∆ Tymczasowe… …   Słownik języka polskiego

  • dokument — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. u, Mc. dokumentncie {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 8}}praw. {{/stl 8}}{{stl 7}} każdy przedmiot (akt prawny, pismo, protokół zeznań, rzecz itp.), który może być wykorzys tany jako… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • legitymować — ndk IV, legitymowaćmuję, legitymowaćmujesz, legitymowaćmuj, legitymowaćował, legitymowaćowany 1. «sprawdzać urzędowo czyjś dowód osobisty, legitymację lub inny dokument w celu stwierdzenia tożsamości lub odpowiednich uprawnień» Policjant… …   Słownik języka polskiego

  • obciążyć — dk VIb, obciążyćżę, obciążyćżysz, obciążyćciąż, obciążyćżył, obciążyćżony obciążać ndk I, obciążyćam, obciążyćasz, obciążyćają, obciążyćaj, obciążyćał, obciążyćany 1. «włożyć na kogoś, na coś lub w coś jakiś ciężar, obładować czymś ciężkim,… …   Słownik języka polskiego

  • poprzeć — dk XI, poprzećprę, poprzećprzesz, poprzećprzyj, poprzećparł, poprzećparty, poprzećparłszy popierać ndk I, poprzećam, poprzećasz, poprzećają, poprzećaj, poprzećał, poprzećany 1. «pomóc komuś w działaniu; przyczynić się do rozwoju, realizacji… …   Słownik języka polskiego

  • wprost — 1. «prosto, w prostej linii od jakiegoś punktu, od kogoś, nie na ukos» Patrzeć wprost przed siebie. Pędził wprost na rów. ∆ mat. Wprost proporcjonalny «o wielkościach (np. o masie, prędkości): pozostający w takim stosunku do drugiej wielkości, że …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
… Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”