- kij
- m I, D. -a; lm M. -e, D. -ów1. «prosty drąg drewniany; łodyga, patyk, laska»
Kij gruby, ostrugany, sękaty.
Kij bambusowy, trzcinowy, wiklinowy.
Kij dziadowski, podróżny, żebraczy.
Szczotka na kiju.
Bić, obić, uderzyć, walnąć, zdzielić kijem; dostać kijem.
Bić się, walczyć na kije.
∆ Kij bilardowy «kij używany do gry w bilard»∆ Kij hokejowy «rodzaj zakrzywionej laski służącej do gry w hokeja»∆ Kij golfowy «specjalny, zakrzywiony na końcu kij używany do gry w golfa»∆ Kij narciarski → kijek◊ pot. Bez kija ani przystąp; nie przystąp, nie przystępuj bez kija «żartobliwie o kimś nieprzystępnym, wyniosłym; złoszczącym się, poirytowanym»◊ Chodzić, poruszać się o kiju «chodzić, poruszać się wspierając się na kiju»◊ Jakby kij połknął «nienaturalnie wyprostowany, sztywny»◊ Nie kijem go, to pałką «wszystko jedno, na jedno wychodzi»◊ Nie można, trudno kogoś do czego kijem napędzić «kogoś trudno do czegoś zmusić, np. do pracy»◊ Nie w kij dmuchał «to jest nie byle co, nie drobnostka»◊ Wetknąć, wsadzić kij w mrowisko «wywołać zamieszanie, poruszenie»◊ przestarz. Pójść o kiju «pójść z torbami, pójść żebrać»□ Kij ma dwa końce.□ Kijem tego, co nie pilnuje swego.□ Kogo nie proszą, tego kijem wynoszą.□ Kto chce psa uderzyć, ten zawsze kij znajdzie.□ Jak Pan Bóg dopuści, to i z kija wypuści.2. zwykle w lm «uderzenia kijem, bicie»Kije spadają na kogoś.
Skazać kogoś na ileś kijów.
Wsypać, wymierzyć komu ileś kijów.
Wart (jest) kija.
◊ Kij będzie w robocie «ktoś zbije kogoś kijem»
Słownik języka polskiego . 2013.
