kruczeć

kruczeć
ndk VIIb, \kruczećczy, \kruczećczało
1. «wydawać charakterystyczny odgłos spowodowany najczęściej głodem; burczeć»

Kruczy komuś w żołądku, w kiszkach, w brzuchu.

2. krukać

Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Поможем написать реферат

Look at other dictionaries:

  • kruczeć — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. nos ndk VIa, kruczećczy, kruczećczało {{/stl 8}}{{stl 7}} wydawać nieświadomie, spowodowany zwykle głodem, odgłos : {{/stl 7}}{{stl 10}}Komuś kruczy w brzuchu, w żołądku. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • крук — род. п. а ворон , южн., зап., укр., блр. крук, укр. крукати каркать , болг. крукам ворчу, мурлычу , чеш. kručeti клохтать, ворковать (Голуб 119), польск. kruk ворон , krukac каркать , kruczec ворчать . Родственно лит. kraũkti, kraukiù,… …   Этимологический словарь русского языка Макса Фасмера

  • burczeć — ndk VIIb, burczećczę, burczećczysz, burcz, burczećczał, burczećczeli 1. częściej nieos. pot. «o brzuchu, kiszkach: wydawać charakterystyczny dźwięk, spowodowany zwykle głodem, zaburzeniami w trawieniu; kruczeć» Burczy komuś w brzuchu (z głodu). 2 …   Słownik języka polskiego

  • kruczenie — n I rzecz. od kruczeć …   Słownik języka polskiego

  • krukać — ndk I, krukaćka, krukaćają, krukaćał «o żurawiach: wydawać charakterystyczny dla nich głos; kruczeć» …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”