kształcić

kształcić
ndk VIa, \kształcićcę, \kształcićcisz, kształć, \kształcićcił, \kształcićcony
1. «przekazywać komuś pewien zasób wiedzy, umiejętności, wiadomości w jakiejś dziedzinie; uczyć kogoś, posyłać do szkół na naukę»

Wyższe uczelnie kształcą tysiące studentów.

Synów kształcił w powiatowym mieście.

2. «rozwijać coś (zwykle cechy charakteru, przymioty itp.); doskonalić, urabiać»

Kształcić umysł, wolę, charakter.

kształcić się
1. strona zwrotna czas. kształcić w zn. 1

Kształcić się na uniwersytecie, na politechnice, w wyższej szkole muzycznej.

Kształcić się w śpiewie.

pot. Kształcić się na lekarza, na inżyniera.

2. «być kształconym, rozwijanym, doskonalonym»

Jego smak artystyczny kształcił się na dobrych wzorach.


Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Поможем сделать НИР

Look at other dictionaries:

  • kształcić — I {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIb, kształcićcę, kształcićci, kształć, kształcićcony {{/stl 8}}– wykształcić {{/stl 13}}{{stl 8}}ndk VIIb {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} przekazywać komuś wiedzę, umiejętności,… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • kształcić się — I – wykształcić się {{/stl 13}}{{stl 33}} przyswajać sobie pewien zasób wiedzy, informacji z danej dziedziny, opanowywać pewne umiejętności; zdobywać wykształcenie w szkołach :{{/stl 33}}{{stl 10}}Kształcić się na uczelni, w szkole. Kształcić się …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • pracować — ndk IV, pracowaćcuję, pracowaćcujesz, pracowaćcuj, pracowaćował 1. «wykonywać jakąś pracę, spełniać jakieś czynności; zajmować się czymś, robić coś» Pracować fizycznie, umysłowo, naukowo. Pracować zawodowo, zarobkowo, społecznie. Pracować… …   Słownik języka polskiego

  • sposobić — ndk VIa, sposobićbię, sposobićbisz, sposobićsób, sposobićbił, sposobićbiony 1. przestarz. «urządzać, przygotowywać» 2. przestarz. «uczyć, kształcić, przysposabiać do czegoś» sposobić się 1. przestarz. «przygotowywać się do czegoś, zamierzać coś… …   Słownik języka polskiego

  • uczyć — ndk VIb, uczę, uczysz, ucz, uczył, uczony 1. «przekazywać komuś określone wiadomości, wiedzę, umiejętności; udzielać nauki; wdrażać, wprawiać kogoś w coś, ćwiczyć w czymś, przyuczać, przyzwyczajać do czegoś, pouczać o czymś; być nauczycielem… …   Słownik języka polskiego

  • dokształcać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, dokształcaćam, dokształcaća, dokształcaćają, dokształcaćany {{/stl 8}}– dokształcić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb, dokształcaćcę, dokształcaćci, dokształcaćkształć, dokształcaćcony {{/stl 8}}{{stl 7}} prowadzić… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • artysta — m odm. jak ż IV, CMs. artystayście; lm M. artystayści, DB. artystatów 1. «twórca lub odtwórca dzieła sztuki» Artysta genialny, awangardowy. Artysta dramatyczny, sceniczny, estradowy, kabaretowy, filmowy, cyrkowy. Artysta grafik. Artysta malarz.… …   Słownik języka polskiego

  • charakter — m IV, D. u, Ms. charaktererze; lm M. y 1. «właściwy danemu człowiekowi zespół względnie stałych podstawowych cech psychicznych, określających jego stosunek do rzeczywistości, motywację jego czynów i przyjmowany system wartości oraz wynikające… …   Słownik języka polskiego

  • ćwiczyć — ndk VIb, ćwiczyćczę, ćwiczyćczysz, ćwicz, ćwiczyćczył, ćwiczyćczony 1. «zaprawiać, sposobić do czegoś, doskonalić w czymś; wprawiać, kształcić» Ćwiczyć umysł, wolę. Ćwiczyć kogoś w sztuce wojennej. W czasie zabawy dzieci ćwiczyły sprawność… …   Słownik języka polskiego

  • edukować — ndk IV, edukowaćkuję, edukowaćkujesz, edukowaćkuj, edukowaćował, edukowaćowany książk. «wychowywać głównie pod względem umysłowym; kształcić, uczyć (często z odcieniem ironicznym)» Wszechstronnie edukowany. Edukowała go ulica. edukować się «być… …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”