logiczny — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, logicznyni, logicznyniejszy {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} mający związek z logiką – dyscypliną nauk filozoficznych : {{/stl 7}}{{stl 10}}Twierdzenie, dowodzenie logiczne. Błąd… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
kupa — 1. pot. Trzymać się kupy a) «o ludziach i zwierzętach: trzymać się razem, stanowić solidarną gromadę»: Za mną! – wołali konwojenci, w których wstąpił duch władzy. – Uważać, żeby się nie pogubić! Trzymać się kupy! J. Wittlin, Sól. b) «o… … Słownik frazeologiczny
aksjomat — m IV, D. u, Ms. aksjomatacie; lm M. y 1. «twierdzenie uznane za oczywiste, prawdziwe, nie wymagające dowodów; pewnik» 2. log. «sąd logiczny, który się bez dowodu przyjmuje jako prawdziwy w systemie dedukcyjnym; jedno z pierwotnych naczelnych… … Słownik języka polskiego
amfibologia — ż I, DCMs. amfibologiagii, blm lit. log. «błąd logiczny wyrażenia polegający na jego dwuznaczności wywołanej wadliwą składnią lub wadliwą interpunkcją» ‹z gr.› … Słownik języka polskiego
atomizm — m IV, D. u, Ms. atomizmzmie, blm filoz. «pogląd naukowy, według którego wszelkie zbiory i układy złożone dadzą się wyjaśnić przez prawa i twierdzenia dotyczące ich elementów składowych» Atomizm logiczny, metafizyczny, psychologiczny … Słownik języka polskiego
dorzeczny — dorzecznyni, dorzecznyniejszy 1. «będący do rzeczy, nadający się do czegoś; odpowiedni, stosowny, zdatny» Dorzeczny chłopiec. Dorzeczni pracownicy. 2. «rozsądny, rozumny, logiczny, sensowny» Dorzeczna odpowiedź. Dorzeczne powiedzenie, opowiadanie … Słownik języka polskiego
ekwiwokacja — ż I, DCMs. ekwiwokacjacji; lm D. ekwiwokacjacji (ekwiwokacjacyj) log. «błąd logiczny polegający na użyciu terminu w jednej wypowiedzi w dwu różnych znaczeniach, podczas gdy poprawność wypowiedzi wymaga użycia go za każdym razem w tym samym… … Słownik języka polskiego
histerologia — ż I, DCMs. histerologiagii, blm lit. «figura stylistyczna, retoryczna (albo błąd logiczny) polegające na przestawieniu naturalnej i logicznej kolejności zjawisk lub zdarzeń (np. „kształcił się i urodził w Krakowie ); uwcześnienie» ‹gr.› … Słownik języka polskiego
iloczyn — m IV, D. u, Ms. iloczynnie; lm M. y mat. «wynik mnożenia jednej wartości przez drugą» Iloczyn dwóch liczb. ∆ Iloczyn wielomianów «wielomian, który powstaje przez pomnożenie każdego składnika jednego wielomianu przez każdy składnik drugiego… … Słownik języka polskiego
klasyfikacja — ż I, DCMs. klasyfikacjacji; lm D. klasyfikacjacji (klasyfikacjacyj) 1. «systematyczny podział czegoś, np. przedmiotów lub zjawisk na klasy, działy, poddziały itp. według określonej zasady; zaklasyfikowanie danego zjawiska lub przedmiotu do… … Słownik języka polskiego
