łgarz

łgarz
m II, DB. -a; lm M. -e, DB. -y (-ów)
pot. «człowiek, który łże; kłamca, kłamczuch, blagier»

Nie słuchaj go, to łgarz.


Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Поможем сделать НИР

Look at other dictionaries:

  • łgarz — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos V, lm M. e, D. y {{/stl 8}}{{stl 7}} dosadnie o człowieku, który łże, kłamie : {{/stl 7}}{{stl 10}}Nigdy nie widziałem większego łgarza niż on. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • arcyłgarz — m II, DB. a; lm M. e, DB. y ( ów) żart. «łgarz na wielką skalę, przewyższający innych» …   Słownik języka polskiego

  • blagier — m IV, DB. a, Ms. blagiererze; lm M. blagiererzy, DB. ów «ten, kto blaguje; łgarz» …   Słownik języka polskiego

  • frant — m IV, DB. a, Ms. frantncie; lm M. te y, ci owie (frantnci), DB. ów 1. hist. «w dawnej Polsce: wędrowny komediant, błazen» Dowcipny, zabawny frant. 2. przestarz. «człowiek chytry, przebiegły, filut, łgarz, oszust, spryciarz, cwaniak» Frant kuty na …   Słownik języka polskiego

  • hucpiarz — m II, DB. a; lm M. e, DB. y pot. «człowiek bezczelny, zbyt pewny siebie; oszust, łgarz» …   Słownik języka polskiego

  • kłamca — m odm. jak ż II, DCMs. kłamcacy; lm M. kłamcacy, DB. kłamcaców «człowiek mówiący nieprawdę, kłamiący; łgarz» Niecny, obrzydliwy, wstrętny kłamca …   Słownik języka polskiego

  • mistyfikator — m IV, DB. a, Ms. mistyfikatororze; lm M. mistyfikatororzy, DB. ów «osoba mistyfikująca, wprowadzająca kogoś w błąd, dopuszczająca się mistyfikacji; fałszerz, łgarz, kłamca» …   Słownik języka polskiego

  • paliwoda — m odm. jak ż IV, CMs. paliwodawodzie; lm M. paliwodady a. paliwodadowie, DB. paliwodadów 1. przestarz. «człowiek lekkomyślny, nieodpowiedzialny, niepoważny; narwaniec, postrzeleniec, pędziwiatr, trzpiot» 2. daw. «blagier, łgarz» …   Słownik języka polskiego

  • kłamca — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos VIIIa, lm M. kłamcacy {{/stl 8}}{{stl 7}} ten, kto kłamie, świadomie wprowadza w błąd, łgarz : {{/stl 7}}{{stl 10}}Bezczelny, obrzydliwy kłamca. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • wierutny — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, wierutnyni, wierutnyniejszy {{/stl 8}}{{stl 7}} będący kimś, czymś (zwykle ocenianym negatywnie) w najwyższym stopniu; skończony, istny : {{/stl 7}}{{stl 10}}Wierutne bzdury, kłamstwa. Wierutny łgarz. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”