beczeć — I {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIa, beczećczę, beczećczy, beczećczał, beczećczeli {{/stl 8}}– beknąć {{/stl 13}}{{stl 8}}dk IVa, beczećnę, beczećnie, beczećnij, beczećnął, beczećnęli {{/stl 8}}{{stl 7}} wydawać głos (o owcy, kozie) {{/stl 7}}{{stl … Langenscheidt Polski wyjaśnień
śpiewać [beczeć] baranim głosem — {{/stl 13}}{{stl 7}} płakać : {{/stl 7}}{{stl 10}}Będziesz śpiewał baranim głosem, jak nie zabierzesz się do nauki. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
pobekiwać — ndk VIIIb, pobekiwaćkuję, pobekiwaćkujesz, pobekiwaćkuj, pobekiwaćiwał 1. «o niektórych zwierzętach (np. owcach, kozach): beczeć od czasu do czasu, beczeć po cichu» Pobekujące owce, jagnięta. 2. pot. «płakać po cichu, z przerwami; popłakiwać»… … Słownik języka polskiego
pobekiwać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk Ib, pobekiwaćkuję, pobekiwaćkuje {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} o niektórych zwierzętach, np. owcach, kozach: beczeć co pewien czas, beczeć po cichu : {{/stl 7}}{{stl 10}}Słychać było … Langenscheidt Polski wyjaśnień
бекать — бебекать, бекетать блеять по овечьи , укр. бекати, сербохорв. бе̑кне̑м блею , словен. bekati, beketati, польск. bekac, beczec, чеш. bekati, bečeti и т. д. Звукоподражательное, ср. лтш. bę̃ – межд., передающее блеяние овец и коз (М. – Э. 1, 287) … Этимологический словарь русского языка Макса Фасмера
beczenie — n I 1. rzecz. od beczeć. 2. lm D. beczenieeń «głos wydawany przez owce lub kozy; bek» … Słownik języka polskiego
beknąć — dk Va, beknąćnę, beknąćniesz, beknąćnij, beknąćnął, beknąćnęła, beknąćnęli 1. forma dk czas. beczeć (p.) 2. forma dk czas. bekać (p.) 3. pot. «ponieść za coś odpowiedzialność, zwłaszcza materialną; zapłacić za coś dużo pieniędzy» Grubo beknąć za… … Słownik języka polskiego
buczeć — ndk VIIb, buczećczę, buczećczysz, buczećbucz, buczećczał, buczećczeli 1. «wydawać niski, przeciągły dźwięk» Syrena fabryczna buczy. Buczą sygnały statków. Słychać buczącego trzmiela. 2. pot. «głośno płakać; beczeć» Przestań buczeć. Czego buczysz? … Słownik języka polskiego
koza — m IV, CMs. kozazie; lm D. kóz 1. «Capra hircus, zwierzę domowe z rodziny pustorożców, ssące, przeżuwające, hodowane w wielu rasach dla mleka, wełny, mięsa, skóry; koza domowa; potocznie: samica tego zwierzęcia» Biała, czarna, łaciata koza. Stado… … Słownik języka polskiego
meczeć — ndk VIIb, meczećczy, meczećczał «o owcy, kozie: wydawać głos; beczeć» Kozy meczały żałośnie … Słownik języka polskiego
