odznaczać

odznaczać
[wym. od-znaczać]
ndk I, \odznaczaćam, \odznaczaćasz, \odznaczaćają, \odznaczaćaj, \odznaczaćał, \odznaczaćany
forma ndk czas. odznaczyć (p.)
odznaczać się
1. forma ndk czas. odznaczyć się w zn. 1.
2. «wyróżniać się czymś, mieć jakąś właściwość, cechę charakterystyczną; cechować się, charakteryzować się»

Odznaczać się odwagą, talentem, urodą, zdolnościami.

Pokój odznaczał się czystością.

3. «być widocznym, uwydatniać się, zarysowywać się»

W kieszeni odznacza się wypchany portfel.


Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Нужна курсовая?

Look at other dictionaries:

  • odznaczać — {{/stl 13}}{{stl 7}}[wym. od znaczać] {{/stl 7}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, odznaczaćam, odznaczaća, odznaczaćają, odznaczaćany {{/stl 8}}{{stl 22}}– odznaczyć {{/stl 22}}{{stl 8}}dk VIIa, odznaczaćczę, odznaczaćczy, odznaczaćczony {{/stl 8}}{{stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • odznaczać się — {{/stl 13}}{{stl 7}}[wym. od znaczać się] {{/stl 7}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} różnić się czymś wyraźnie; wyróżniać się : {{/stl 7}}{{stl 10}}Odznaczała się wdziękiem. Jego głos odznaczał się wyjątkowym brzmieniem.… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • odznaczyć — [wym. od znaczyć] dk VIb, odznaczyćczę, odznaczyćczysz, odznaczyćznacz, odznaczyćczył, odznaczyćczony odznaczać [wym. od znaczać] ndk I, odznaczyćam, odznaczyćasz, odznaczyćają, odznaczyćaj, odznaczyćał, odznaczyćany 1. «wyróżnić spośród innych… …   Słownik języka polskiego

  • grzeszyć — 1. Grzeszyć brakiem czegoś «odznaczać się brakiem jakiejś cechy, zwykle dodatniej»: Kto nie szanuje swoich czytelników, nie szanuje ani samego siebie, ani własnego dzieła. I grzeszy brakiem wyobraźni (...). J. Parandowski, Alchemia. 2. iron. Nie… …   Słownik frazeologiczny

  • grzeszyć — ndk VIb, grzeszyćszę, grzeszyćszysz, grzesz, grzeszyćszył «popełniać grzech, grzechy, łamać zakazy religijne» Ciężko grzeszyć. Grzeszyć myślą. ◊ Nie grzeszyć talentem, odwagą, rozumem, uprzejmością, urodą itp. «zupełnie nie mieć talentu, odwagi,… …   Słownik języka polskiego

  • wspólny — 1. Mieć z kimś, z czymś coś wspólnego a) «być podobnym do kogoś, do czegoś, odznaczać się jakimiś cechami, które upodabniają, zbliżają, łączą»: Suita op. 25 w swej neobarokowej pastiszowości dowodzi, iż Schönberg miał też coś wspólnego ze… …   Słownik frazeologiczny

  • Aryjczyk — m III, DB. a, N. Aryjczykkiem, lm M. Aryjczykycy, DB. ów «człowiek, którego językiem ojczystym jest jeden z języków aryjskich, stanowiących wschodnią grupę indoeuropejskiej wspólnoty językowej (niekiedy o przedstawicielu ludności mówiącej… …   Słownik języka polskiego

  • bitność — ż V, DCMs. bitnośćści, blm «odwaga okazywana w bitwie; dzielność, męstwo, waleczność» Bitność wojska, żołnierza. Odznaczać się bitnością …   Słownik języka polskiego

  • bogobojność — ż V, DCMs. bogobojnośćści, blm książk. rzecz. od bogobojny Odznaczać się bogobojnością …   Słownik języka polskiego

  • cechować — ndk IV, cechuję, cechujesz, cechuj, cechowaćował, cechowaćowany 1. «stanowić cechę czyjąś a. czegoś; być właściwym komuś, czemuś; charakteryzować, znamionować» Kogoś cechuje spryt, energia, pracowitość. Styl autora cechuje prostota. 2. «opatrywać …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”