- bezczynnie
- «nie biorąc udziału w żadnych czynnościach; nic nie robiąc»
Bezczynnie spędzać dni, życie.
Siedzieć bezczynnie.
Słownik języka polskiego . 2013.
bezczynnie
Look at other dictionaries:
bezczynnie — {{/stl 13}}{{stl 8}}przysł., {{/stl 8}}{{stl 7}}od przym. bezczynny: Bezczynnie czekać na wiadomość. {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
plunąć — 1. pot. Pluć i łapać «spędzać czas bezczynnie, nie mieć nic do roboty»: Niby wakacje, letnia pora, beztroski żywot młodzieńczy. W piłkę grać, opalać się, pluć i łapać, co nas to wszystko obchodzi? A. Minkowski, Szaleństwo. 2. pot. Pluć sobie w… … Słownik frazeologiczny
pluć — 1. pot. Pluć i łapać «spędzać czas bezczynnie, nie mieć nic do roboty»: Niby wakacje, letnia pora, beztroski żywot młodzieńczy. W piłkę grać, opalać się, pluć i łapać, co nas to wszystko obchodzi? A. Minkowski, Szaleństwo. 2. pot. Pluć sobie w… … Słownik frazeologiczny
zejść — 1. Zejść, schodzić na bezdroża, na manowce «zacząć postępować źle, nieuczciwie»: Orędzie fatimskie tchnie miłością Serca Matki, które jest zawsze otwarte dla dziecka, nieustannie mu towarzyszy, zawsze o nim myśli, nawet wtedy, gdy dziecko schodzi … Słownik frazeologiczny
bezczyn — m IV, D. u, Ms. bezczynnie, blm książk. «bierność, bezczynność» Trwać w bezczynie. Życie w bezczynie … Słownik języka polskiego
bomblować — ndk IV, bomblowaćluję, bomblowaćlujesz, bomblowaćluj, bomblowaćował przestarz. «spędzać czas na pijatykach i hulankach, hulać; spędzać czas bezczynnie» ‹niem.› … Słownik języka polskiego
gnuśnie — gnuśnieej «nie mając chęci do niczego, nic nie robiąc; bezczynnie, ospale, niemrawo, leniwie» Gnuśnie spędzać czas, życie. Wylegiwać się gnuśnie … Słownik języka polskiego
inercyjnie — książk. «biernie, bezwładnie, bezczynnie» … Słownik języka polskiego
kół — m IV, D. kołu a. koła, Ms. kole; lm M. koły «pal zaostrzony na końcu; drąg, żerdź» Kół w płocie. Podeprzeć wrota kołem. ◊ Stać, utkwić itp. kołem, jak kół «stać, utkwić itp. nieruchomo, bezczynnie» ◊ pot. Język komuś stanął kołem «ktoś nie może… … Słownik języka polskiego
obijać — ndk I, obijaćam, obijaćasz, obijaćają, obijaćaj, obijaćał, obijaćany 1. forma ndk czas. obić (p.) 2. «uderzając o coś doznawać obrażeń, potłuczeń» Obijać sobie nogi o meble. obijać się 1. forma ndk czas. obić się (p.) 2. pot. «wałęsać się nic nie … Słownik języka polskiego
