- osoba
- ż IV, CMs. \osobabie; lm D. osób1. «jednostka ludzka, człowiek, postać»
Osoba starsza, młoda, w średnim wieku.
Odzież dla osób tęższych.
Osoby nie upoważnione.
Obca, znajoma osoba.
Przemądrzała, niesympatyczna osoba.
W dali zamajaczyła jakaś osoba.
Stół na dwanaście osób.
∆ Osoba fizyczna «wobec prawa: każdy człowiek od chwili urodzenia do chwili śmierci»∆ Osoba prawna «jednostka organizacyjna powołana do określonych celów, którą przepis prawny uznaje za samodzielny podmiot prawa cywilnego»∆ Osoba prywatna «osoba nie reprezentująca (w danej sprawie) żadnej instytucji, urzędu, władzy itp., działająca w swoim własnym imieniu»∆ Osoba urzędowa «osoba występująca, działająca z tytułu swego urzędowego stanowiska»◊ Znaczna, wysoko postawiona osoba «osoba zajmująca wysokie stanowisko, osoba wpływowa»◊ Osoba duchowna, osoba króla, królewska itp. «duchowny, król itp.»◊ Osoba postronna «osoba nie należąca do danego grona, danej grupy ludzi, środowiska; ktoś obcy»◊ Osoba trzecia «człowiek nie zainteresowany bezpośrednio daną sprawą»◊ Moja, twoja, jego itp. osoba «ja, ty, on itp.»◊ Ktoś we własnej osobie «ktoś sam, on właśnie»2. jęz. «forma czasownika użytego jako orzeczenie, wyrażająca zgodność z podmiotem określającym mówiącego, adresata wypowiedzi lub kogoś trzeciego»Czasownik w trzeciej, drugiej osobie.
3. lit. «postać występująca w utworze literackim, zwłaszcza w utworze dramatycznym»
Słownik języka polskiego . 2013.
