pałać

ndk I, \pałaćam, \pałaćasz, \pałaćają, \pałaćaj, \pałaćał

1. książk. «świecić się jasno, roztaczać blask, ciepło; być jasnym od światła, być rozgrzanym, rozpalonym»

Łuna pałała na niebie.

◊ Twarz, skronie, policzki komuś pałają «ktoś ma gorączkę lub pod wpływem silnego wzruszenia ma rozgrzaną twarz, skronie, policzki»

przen.:

(…) gdzie bursztynowy świerzop, gryka jak śnieg biała, gdzie panieńskim rumieńcem dzięcielina pała. (Mickiewicz)

2. daw. «palić się płomieniem, płonąć, gorzeć»

dziś tylko we fraz. Pałać nienawiścią, gniewem, miłością, ciekawością itp. «odczuwać w sposób gwałtowny nienawiść, gniew, miłość, ciekawość itp.»