podtrzymać

dk I, \podtrzymaćam, \podtrzymaćasz, \podtrzymaćają, \podtrzymaćaj, \podtrzymaćał, \podtrzymaćany - podtrzymywać ndk VIIIa, \podtrzymaćmuję, \podtrzymaćmujesz, \podtrzymaćmuj, \podtrzymaćywał, \podtrzymaćywany

1. «trzymając kogoś lub coś nie dać mu upaść, opaść; uchronić od upadku, osunięcia się; przytrzymać»

Podtrzymywać rannego, chorego.

Podtrzymywała długą suknię wchodząc na schody.

przen. (częściej ndk)

a) «pokrzepiać kogoś moralnie, dodawać otuchy»

Podtrzymać kogoś na duchu.

Podtrzymywać kogoś w zmartwieniach, kłopotach.

Podtrzymywała ją nadzieja wyzdrowienia.

b) «nie wycofywać czegoś, w dalszym ciągu obstawać przy czymś»

Podtrzymać pozew, roszczenia.

Podtrzymywać swoje żądania, swoją opinię o kimś.

2. zwykle ndk «stanowić podporę, oparcie czegoś, przytrzymywać coś od dołu»

Słupy podtrzymujące taras.

Balkony były podtrzymywane przez alegoryczne postacie.

3. «nie dopuścić do ustania, naruszenia, przerwania ciągłości czegoś»

Kilka głosów podtrzymało zaczętą melodię.

Podtrzymywał z grzeczności rwącą się rozmowę.

Mchy podtrzymują wilgoć.

Tylko leki podtrzymywały jego życie.

∆ Podtrzymywać ogień a) «nie dopuszczać do wygaśnięcia ognia» b) «nie przerywać strzelania»

∆ Podtrzymywać tradycje, zwyczaje «zachowywać, kontynuować tradycje, zwyczaje»

podtrzymać się - podtrzymywać się «podtrzymać siebie wzajemnie»

Ranni podtrzymywali się, żeby nie upaść.

przen. «pokrzepić wzajemnie jeden drugiego, udzielić sobie nawzajem pomocy»

Podtrzymywali się na duchu w ciężkiej sytuacji.