- przeciętność
- ż V, DCMs. \przeciętnośćści, blmrzecz. od przeciętny w zn. 2
Przeciętność filmu, utworu.
Wyrastać ponad przeciętność.
Słownik języka polskiego . 2013.
przeciętność
Look at other dictionaries:
przeciętność — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż IVa, DCMc. przeciętnośćści, blm, {{/stl 8}}{{stl 7}}od przym. przeciętny w zn. 3.: Stawiać na przeciętność. Przeciętność nas męczy. {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
miara — 1. Dopełniła się, przepełniła się, przebrała się miara, miarka; coś dopełniło miary czegoś, przepełniło miarę czegoś «jest czegoś, zwykle czegoś złego, więcej niż można znieść lub tolerować»: Miarka się przebrała i oczekujemy, że premier dojdzie… … Słownik frazeologiczny
równać — 1. Równać w dół «kształtować poziom grupy zgodnie z możliwościami jej najsłabszego członka»: Demokracji zarzucał, że preferuje przeciętność, równa w dół, niweluje naturalne różnice między ludźmi. A. Hutnikiewicz, Młoda Polska. 2. Równać w górę… … Słownik frazeologiczny
małość — ż V, DCMs. małośćści, blm 1. «mały rozmiar, mała ilość albo liczebność czegoś» Małość jakiegoś pomieszczenia. 2. «mierność, przeciętność, nicość» Odczuwać swoją małość. 3. przestarz. «dzieciństwo» dziś tylko we fraz. pot. Od małości «od… … Słownik języka polskiego
miara — ż IV, CMs. mierze; lm D. miar 1. «wielkość przyjęta za jednostkę porównawczą przy pomiarach wielkości fizycznych tego samego rodzaju» Miary handlowe. Miara długości, objętości, powierzchni, ciężaru. Miary czasu. Układ, system miar. Wzorzec miary … Słownik języka polskiego
miernota — ż IV, CMs. miernotaocie; lm D. miernotaot «człowiek mierny, nie wyróżniający się niczym dodatnim, nie wybijający się ponad przeciętność; także rzecz małowartościowa, przeciętna, licha» Miernoty odpadły przy egzaminach konkursowych. Na wystawie… … Słownik języka polskiego
mierny — miernyni, miernyniejszy 1. «niewielki pod względem miary, wielkości, ilości, siły; średniej wielkości; średni» Mierny wzrost. Mierna tusza. Mierny pożytek. Mierna cena, wartość. 2. «nie wznoszący się ponad przeciętność, nie wybijający się,… … Słownik języka polskiego
nadzwyczajny — [wym. nad zwyczajny] nadzwyczajnyni 1. «wybijający się ponad przeciętność, bardzo rzadko się zdarzający; niepospolity, niezwykły, niebywały, wyjątkowy» Nadzwyczajna pamięć, siła. Nadzwyczajne zdolności. Nadzwyczajny człowiek. Nie wydarzyło się… … Słownik języka polskiego
ponad — «przyimek łączący się z rzeczownikami (lub wyrazami o funkcji rzeczownikowej) w narzędniku lub bierniku» a) «wskazuje, że coś lub ktoś znajduje się nad czymś, wznosi się, kieruje się powyżej czegoś» Dym płynął ponad ziemią. Ponad ratuszem… … Słownik języka polskiego
pospolitość — ż V, DCMs. pospolitośćści, blm «cecha, właściwość czegoś pospolitego; przeciętność, banalność; prostactwo, wulgarność, trywialność» Pospolitość języka, wyrażeń. Coś tchnie pospolitością … Słownik języka polskiego
