przeniknąć

dk Va, \przeniknąćnę, \przeniknąćniesz, \przeniknąćnij, \przeniknąćnął, \przeniknąćnęła, \przeniknąćnęli, \przeniknąćnięty, \przeniknąćnąwszy - przenikać ndk I, \przeniknąćam, \przeniknąćasz, \przeniknąćają, \przeniknąćaj, \przeniknąćał

1. «o zapachach, dźwiękach, wilgoci itp.: przedostać się przez coś dokądś, do środka czegoś; rozprzestrzenić się w czymś, wypełnić, przesycić coś sobą»

Zapach róż przeniknął z ogrodu do mieszkania.

Krzyki z ulicy przenikają przez otwarte okno.

Światło przenika przez zasłony.

Woń spalenizny przenika pomieszczenie.

Powietrze, ubranie przeniknęło wilgocią.

◊ Kogoś przenika zimno, chłód, przenikają kogoś dreszcze «komuś jest dotkliwie zimno, ktoś ma dreszcze z zimna»

◊ Kogoś przenika dreszcz niepokoju, strachu, zgrozy, wzruszenia (zwykle na myśl o czymś) «ktoś się czegoś boi, ogarnia kogoś niepokój, strach itp. (na myśl o czymś)»

przen.

Radość przenika czyjeś serce.

Strach, ból przeniknął kogoś.

2. «o cieczach i gazach: przemieścić się, przedostać się (np. przez błonę) z jednego środowiska do drugiego, mieszając się z nim; ulec dyfuzji lub osmozie»

3. zwykle dk «badając dojść do poznania czegoś, zgłębić coś, poznać kogoś; domyślić się czegoś, odgadnąć coś, kogoś»

Przeniknąć kogoś.

Przeniknąć czyjąś tajemnicę.

przeniknąć się - przenikać się

1. «pomieszać się wzajemnie, pokrzyżować się»

Wpływy przeniknęły się nawzajem.

Zapachy, głosy przenikały się.

2. «poznać, zgłębić jeden drugiego»

Wystarczyło im chwili, aby się nawzajem przeniknęli.