Brukać biel obrusa, śniegu.
Brukać honor, opinię.
Brukać sumienie, duszę.
Brukać się w błocie.
Brukać się oszustwem, szalbierstwem.
Słownik języka polskiego . 2013.
brukać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, brukaćam, brukaća, brukaćają, brukaćany {{/stl 8}}– zbrukać {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIIa {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} podniośle lub żartobliwie: brudzić, plamić coś idealnie… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
brukać się – zbrukać się — {{/stl 13}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} żartobliwie: brudzić się {{/stl 7}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}2. {{/stl 12}}{{stl 7}} podniośle: dopuszczać się czynów moralnie nagannych : {{/stl 7}}{{stl 10}}Brukać się… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
брукать — I брукать I. пачкать, марать , зап., по Розвадовскому (RS 2, 78 и сл.), связано с польск. brukac – то же, которое относится к польск. brud грязь , brudzic пачкать , как польск. bɫąkac блуждать – к bɫądzic (см. Бернекер 1, 62). Ср. бруд. Скорее… … Этимологический словарь русского языка Макса Фасмера
Генрикова книга — Памятник Генриковой книге в Брукалицах Liber fundationis claustri sanctae Mariae Virginis in Heinrichow (польск … Википедия
brukanie — ↨ brukanie się n I rzecz. od brukać (się) … Słownik języka polskiego
brukati — brȕkati nesvrš. <prez. ām, pril. sad. ajūći, gl. im. ānje> DEFINICIJA 1. (koga) sramotiti koga 2. (se) sramotiti se ETIMOLOGIJA prasl. *brukati (rus. brukát: uprljati, polj. brukać) … Hrvatski jezični portal
zbrukać (się) — {{/stl 13}}{{stl 17}}ZOB. {{/stl 17}}{{stl 7}}brukać (się) {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
