skłonić

dk VIa, \skłonićnię, \skłonićnisz, skłoń, \skłonićnił, \skłonićniony - skłaniać dk I, \skłonićam, \skłonićasz, \skłonićają, \skłonićaj, \skłonićał, \skłonićany

1. «wpłynąć na czyjąś decyzję, wybór; namówić, przekonać, zachęcić do czegoś, zmusić, nakłonić»

Skłonić kogoś do posłuszeństwa, do uległości, do nauki.

Skłonić kogoś do wyjazdu na odpoczynek.

Skłonić powaśnionych do zgody.

Zamiłowanie do pracy na roli skłoniło go do powrotu na wieś.

2. książk. «pochylić, opuścić»

Skłonić głowę na piersi, na poduszkę.

◊ Skłonić przed kimś głowę «uznać czyjś autorytet, czyjąś wartość»

◊ Nie mieć gdzie głowy skłonić «nie mieć mieszkania, nie mieć się gdzie podziać, schronić»

skłonić się - skłaniać się

1. zwykle ndk «decydować się, godzić się na coś, przychylać się do czegoś, przystawać na coś»

Skłaniać się do zgody.

Skłaniać się do kupna czegoś.

2. zwykle ndk «mieć skłonność, inklinację do czegoś, zwracać się ku czemuś»

Skłaniać się ku tendencjom postępowym.

Skłaniał się ku materializmowi.

Skłaniała się do dobrego.

3. tylko dk, książk. «złożyć ukłon, pochylić się w ukłonie; ukłonić się»

Skłonił się uprzejmie.

Podał rękę Zosi i skłoniwszy się grzecznie, w pierwszą parę prosi. (Mickiewicz)

4. książk. «zmienić pozycję na niższą, pochylić się»

Słońce skłaniało się ku zachodowi.

przen.

Dzień się skłaniał ku wieczorowi.