skończyć

skończyć
dk VIb, \skończyćczę, \skończyćczysz, skończ, \skończyćczył, \skończyćczony
1. «doprowadzić coś do końca, zakończyć jakąś czynność; ukończyć»

Skończyć pracę, rozmowę, sprzątanie.

Skończyć czytanie książki, pisanie listu a. skończyć książkę, list.

∆ Skończyć szkołę, uniwersytet, akademię, studia, kurs; skończyć medycynę, biologię itp. «przerobić kurs nauki, program danej uczelni i zdać odpowiednie egzaminy»
∆ Skończyć pewną liczbę lat «przeżyć daną liczbę lat od chwili urodzenia»
∆ Począwszy, zacząwszy od… (a) skończywszy na… «zwrot używany przy wyliczaniu pierwszego i ostatniego elementu jakiegoś ciągu»
◊ Skończona sprawa! skończona rzecz! a. skończone! «wyrażenia podkreślające stanowczość wypowiedzi, kończące daną wypowiedź; na tym koniec»
◊ Skończyć z czymś, np. z kartami, z dotychczasowym życiem «zaprzestać czegoś, położyć kres czemuś; zerwać z czymś, np. z grą w karty, z dotychczasowym życiem»
pot. Skończyć z kimś a) «spowodować czyjąś śmierć; być przyczyną końca czyjejś kariery, czyjegoś powodzenia, zniszczyć kogoś» b) «zerwać z kimś kontakt, stosunki»
◊ Skończyć ze sobą «popełnić samobójstwo»
2. przestarz. «umrzeć, skonać»
dziś tylko we fraz. Skończyć w kryminale «spędzić koniec życia w więzieniu; zostać skazanym wyrokiem sądowym na więzienie»
◊ Źle skończyć «swym postępowaniem doprowadzić do czegoś złego dla siebie, do złego zakończenia życia»
skończyć się
1. «dobiec do końca, zakończyć się, przestać trwać, istnieć»

Posiedzenie, zebranie się skończyło.

Wakacje się skończyły.

Skończyła się rozmowa, zabawa.

Skończyły się czyjeś cierpienia.

Skończyły się szarugi jesienne.

Na kimś skończył się ród.

◊ Coś skończyło się na niczym «coś nie doszło do skutku, nie osiągnęło przewidywanego rezultatu, spełzło na niczym»
◊ Coś skończyło się czymś, nieos. skończyło się na tym, że… «coś przybrało jakiś obrót»
2. «przestać występować na pewnej przestrzeni, od jakiegoś miejsca, przestać istnieć od pewnego punktu»

Las skończył się za zakrętem drogi.

Asfalt się skończył, zaczęła się bita droga.

Skończyły się pola.

3. «zostać wyczerpanym, zużytym; wyczerpać się»

Skończyły się pieniądze, zapasy.

Skończyła się czyjaś cierpliwość, wytrzymałość.

4. pot. «o pisarzu, artyście, uczonym: wyczerpać się twórczo, stracić siły, możność działania»

Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Нужен реферат?

Look at other dictionaries:

  • skończyć — 1. Skończyć ze sobą «popełnić samobójstwo»: Potępiano go za to, że ją porzucił dla innej kobiety, że swym postępowaniem do tego stopnia zakłócił jej jakże chwiejną równowagę psychiczną, że ze sobą skończyła. TSt 11/1996. 2. Źle, marnie itp.… …   Słownik frazeologiczny

  • skończyć (się) — {{/stl 13}}{{stl 7}}ZOB. kończyć (się) I;{{/stl 7}}{{stl 17}}ZOB. {{/stl 17}}{{stl 7}}i sprawa skończona {{/stl 7}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • skończyć ze sobą — {{/stl 13}}{{stl 7}} popełnić samobójstwo : {{/stl 7}}{{stl 10}}Odgrażała się, że skończy ze sobą, jeśli on nie przestanie pić. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • skończyć się — Coś skończyło się na słowach zob. słowo 4 …   Słownik frazeologiczny

  • kończyć — I {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIa, kończyćczę, kończyćczy, kończyćczony {{/stl 8}}– skończyć {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIa {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} doprowadzać jakąś czynność do końca : {{/stl 7}}{{stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • źle — 1. I tak źle, i tak niedobrze «o sytuacji, z której nie ma dobrego wyjścia»: Zauważyłem, że ci, którzy nie mają dzieci, dłużej czują się młodzi. Nie mają poczucia przemijania. Za to później, kiedy dopada ich pustka, są bezradni wobec samotności i …   Słownik frazeologiczny

  • gałąź — ż V, DCMs. gałąźłęzi; lm M. gałąźłęzie, D. gałąźłęzi, N. gałąźłęziami a. gałąźłęźmi 1. «pęd wyrastający z pnia drzewa; konar, odrośl» Gałąź świerkowa. Rosochata gałąź. Gałąź dębu. Ułamać gałąź. Wiatr porusza gałęziami. ◊ Pójść na gałąź, skończyć… …   Słownik języka polskiego

  • pokończyć — dk VIb, pokończyćczę, pokończyćczysz, pokończyćkończ, pokończyćczył, pokończyćczony 1. «skończyć, doprowadzić do końca wiele rzeczy; także o wielu osobach: skończyć, doprowadzić coś do końca» Pokończyć zaczęte listy, prace. Dzieci pokończyły… …   Słownik języka polskiego

  • szkolny — szkolnyni «odnoszący się do szkoły instytucji lub budynku, właściwy szkole, przeznaczony do nauki w szkole, do szkolenia, używany, stosowany, odbywający się w szkole; nauczony, nabyty w szkole» Budynek szkolny. Boisko szkolne. Klasa, lekcja,… …   Słownik języka polskiego

  • zakończyć — dk VIb, zakończyćczę, zakończyćczysz, zakończyćkończ, zakończyćczył, zakończyćczony rzad. zakończać a. zakańczać ndk I, zakończyćam, zakończyćasz, zakończyćają, zakończyćaj, zakończyćał, zakończyćany 1. «doprowadzić coś do końca, do ostatecznego… …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”