skórka

ż III, CMs. \skórkarce; lm D. \skórkarek

1. zdr. od skóra (zwykle w zn. 1 i 3)

a) w zn. 1:

Delikatna skórka dziecka.

Rana pokryła się cienką skórką.

∆ Panieńska skórka «miękka, słodka masa z cukru, gumy arabskiej i białka dawana dawniej dzieciom jako lek przeciw kaszlowi, dziś jako przysmak»

◊ Gęsia skórka «charakterystyczny objaw na skórze ludzkiej w postaci uwypukleń w okolicy torebek włosowych, powstających wskutek skurczu mięśni przywłosowych, wywołany zimnem, czasem bodźcami psychicznymi, np. strachem»

b) w zn. 3:

Skórka chleba.

Skórki od owoców.

Dodać smażonej skórki pomarańczowej do ciasta.

2. «niewielka, wyprawiona skóra zwierząt futerkowych; wyprawiona, delikatna, cienka skóra zwierzęcia służąca do wyrobu obuwia, galanterii itp.»

Skórki zajęcze.

Skórki z młodych lisów.

Rękawiczki z cienkiej skórki.

□ Nie staje skórka za wyprawkę «coś się nie opłaca, nie jest warte włożonych starań»

3. bot. «powierzchniowa warstwa młodych organów roślinnych, składająca się z płytkowatych, cienkościennych komórek, wytwarzająca np. aparaty szparkowe, włoski (skóra liści i łodyg), włośniki (skóra korzeni); epiderma»