buntować — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk Ia, buntowaćtuję, buntowaćtuje, buntowaćany {{/stl 8}}– nabuntować {{/stl 13}}{{stl 8}}dk Ia, {{/stl 8}}{{stl 7}}z {{/stl 7}}{{stl 22}}buntować {{/stl 22}}{{stl 8}}dk Ia, {{/stl 8}}{{stl 7}} wpływać na postawę kogoś,… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
buntować się – zbuntować się — {{/stl 13}}{{stl 33}} w sytuacji gdy ktoś jest podporządkowany, uzależniony od kogoś, czegoś: swoim zachowaniem, słowami wyrażać sprzeciw, niezadowolenie, nie zgadzać się z kimś, z czymś, nie godzić się na coś; wszczynać bunt :{{/stl 33}}{{stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
stawać — ndk IX, staję, stajesz, stawaćwaj, stawaćwał stanąć dk Vb, stawaćnę, stawaćniesz, stań, stawaćnął, stawaćnęła, stawaćnęli 1. «unosić tułów opierając wyprostowane nogi na ziemi; wstawać, dźwigać się na nogi» Stanąć na baczność. Stawać na palcach.… … Słownik języka polskiego
бунтовать — Судя по форме бунтовщик у Котошихина (116), существовало уже тогда; заимств. из польск. buntowac; ср. бунт I; см. Преобр. 1, 53 … Этимологический словарь русского языка Макса Фасмера
dupa — 1. wulg. Dać dupy a) «odbyć z kimś stosunek seksualny» b) «poddać się, przegrać»: Życie jest za długie, żeby nie dać w nim dupy i każdy w końcu wpada w jakąś pułapkę. M. Miller, Milion. 2. wulg. Do dupy «do niczego»: (...) zaczął się tłumaczyć,… … Słownik frazeologiczny
oścień — przestarz. Wierzgać przeciw ościeniowi «buntować się daremnie przeciw nieuniknionemu»: „Nie usnę w żaden sposób!” – pomyślał Adaś. Natura jednak, baba przeraźliwie mądra i doświadczona, ujrzawszy krnąbrnego chłopczynę, zarzuciła na jego rozpaloną … Słownik frazeologiczny
róg — 1. Pokazywać rogi «stawać się hardym, krnąbrnym, zuchwałym»: Tak to jest. Dzieci podporządkowują się woli starszych, bo nie mogą inaczej – aż do czasu, w którym niektóre zaczynają mimo wszystko pokazywać starszym rogi. To znaczy buntować się,… … Słownik frazeologiczny
buntowanie — ↨ buntowanie się n I rzecz. od buntować (się) … Słownik języka polskiego
burzyć — ndk VIb, burzyćrzę, burzyćrzysz, burz, burzyćył, burzyćrzony 1. «powodować rozpadanie się czegoś; rozwalać, niszczyć» Burzyć stare domy, mury. Bomba burząca. przen. Burzyć czyjś spokój. Burzyć stare zasady, formy. 2. «powodować kłębienie się,… … Słownik języka polskiego
głowa — ż IV, CMs. głowawie; lm D. głów 1. «część ciała zawierająca mózg i narządy zmysłów, u człowieka i niektórych małp wysunięta ku górze, u zwierząt ku przodowi» Mała, duża, kształtna głowa. Ludzka, rybia, psia głowa. Głowa ptaka, psa, ryby. Ból… … Słownik języka polskiego
