buńczuk

buńczuk
m III, D. -a, N. \buńczukkiem; lm M. -i
1. hist. «drzewce zakończone u góry kulą ze zwisającymi spod niej chwastami z końskiego włosia, jako oznaka władzy wojskowej używane dawniej przez Turków, Tatarów i Kozaków oraz hetmanów polskich»
2. hist. «pęk włosia przyczepiany do szyszaka rycerskiego albo do piersi lub uszu końskich»
* muz. Buńczuk orkiestrowy «perkusyjny instrument muzyczny, drążek z ramionami w kształcie półksiężyca, z których zwisają dzwoneczki lub blaszki, dźwięczące przy potrząsaniu pionowo trzymanym instrumentem»
ukr. z tur.

Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Поможем написать курсовую

Look at other dictionaries:

  • buńczuk — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż IIa, D. a {{/stl 8}}{{stl 7}} dawna tatarsko turecka oznaka władzy w postaci drzewca zakończonego złotą kulą, z poprzeczką i upiętymi do niej pękami włosia z końskiego ogona, noszona przed sprawującym władzę, np. przed …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • Battle of Khotyn (1621) — Infobox Military Conflict conflict=Battle of Khotyn caption= Battle of Khotyn , by Józef Brandt partof=the Moldavian Magnate Wars and Polish Ottoman War (1620–1621) date=2 September 9 October, 1621 place=near Khotyn, Moldavia result=Polish… …   Wikipedia

  • ПОЛЬСКО-ТУРЕЦКИЕ ВОЙНЫ 17 в. — войны между Речью Посполитой и Турцией гл. обр. за обладание укр. землями (Подолия и Волынь). Первые столкновения польск. войск с турками относятся еще к сер. 15 в., когда польск. отряды приняли участие в венгеро тур. войне 1443 44, закончившейся …   Советская историческая энциклопедия

  • Spahis — Pour la cavalerie ottomane, voir Sipahi. Spahi marocain (1940) Les spahis étaient des unités de cavalerie appartenant à l Armée d Afrique qui dépendait de l’ …   Wikipédia en Français

  • bunceag — BUNCEÁG, bunceaguri, s.n. (reg.) 1. Îngrămădire de trunchiuri căzute, crengi uscate şi ierbărie. 2. Covor de muşchi. – cf. scr. b u č a k. Trimis de valeriu, 21.03.2003. Sursa: DEX 98  BUNCEÁG s. v. piedicuţă. Trimis de siveco, 13.09.2007. Sursa …   Dicționar Român

  • buńczuczny — buńczucznyni, buńczucznyniejszy 1. «mający zawadiackie usposobienie, pełen werwy, czupurności; świadczący o takim usposobieniu» Buńczuczny chłopiec. Buńczuczna mina. Buńczuczny wąs. Buńczuczna wypowiedź. 2. hist. «mający prawo używania buńczuka… …   Słownik języka polskiego

  • chiński — chińskiscy przym. od Chiny Chińska herbata, porcelana. Chiński jedwab. Język chiński. Pismo chińskie. Mędrcy chińscy. ∆ Chińskie cienie «teatr cieni, jeden z rodzajów klasycznego teatru chińskiego; sylwetki rzucane na podświetlony ekran przez… …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”