Bezlitosne, bolesne, brutalne, zimne szyderstwo.
Narażać, wystawiać kogoś (siebie) na szyderstwo.
Być, stać się przedmiotem szyderstw.
Słownik języka polskiego . 2013.
szyderstwo — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n I, Mc. szyderstwowie {{/stl 8}}{{stl 7}} zjadliwe, urągliwe żarty, drwiny; kpina, szydzenie : {{/stl 7}}{{stl 10}}Paść ofiarą czyjegoś szyderstwa. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
szyderczy — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. IIb {{/stl 8}}{{stl 7}} zawierający szyderstwo, wyrażający szyderstwo; zjadliwy, drwiący, urągliwy : {{/stl 7}}{{stl 10}}Szyderczy wzrok, ton, śmiech. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
drwina — ż IV, CMs. drwinanie; lm D. drwinain «drwiące słowa, złośliwy żart; kpina, szyderstwo» Być przedmiotem drwin. Mówił z wyraźną drwiną w głosie … Słownik języka polskiego
ironia — ż I, DCMs. ironianii, blm «ukryta drwina, utajone szyderstwo, złośliwość zawarta w wypowiedzi pozornie aprobującej» Jadowita, zgryźliwa ironia. Mówić z ironią. ◊ Ironia losu «nagły, niepomyślny obrót wypadków, które zapowiadały się szczęśliwie» ◊ … Słownik języka polskiego
kpina — ż IV, CMs. kpinanie; lm D. kpinain «drwina, żart, szyderstwo» To zakrawa na kpiny. Robić sobie z czegoś kpiny. Wystawiać kogoś (siebie) na kpiny … Słownik języka polskiego
persyflaż — m II, D. u; lm M. e, D. y «szyderstwo zamaskowane pozorami uprzejmości; utwór literacki, w którym autor ironicznie naśladuje manierę stylistyczną innego autora» ‹fr.› … Słownik języka polskiego
przekąs — m IV, D. u, Ms. przekąssie; lm M. y daw. «drwina, ironia, szyderstwo, zjadliwość» dziś tylko w zwrotach: Mówić, odpowiadać, pytać itp. z przekąsem … Słownik języka polskiego
sarkazm — m IV, D. u, Ms. sarkazmzmie, blm «złośliwa ironia; drwina, szyderstwo» Sarkazm czyichś słów. Uwaga pełna sarkazmu. Mówić z sarkazmem … Słownik języka polskiego
szyderczy — «właściwy szydercy, nacechowany szyderstwem, zawierający szyderstwo; drwiący, zjadliwy, kpiarski» Szydercze słowa, spojrzenia, uwagi. Szyderczy ton, uśmiech … Słownik języka polskiego
śmiech — m III, D. u; lm M. y 1. «wyrażanie wesołości objawiające się ruchami mięśni twarzy i wydawaniem swoistego głosu; śmianie się» Donośny, radosny, serdeczny śmiech, Naturalny, zaraźliwy, wymuszony śmiech. Obraźliwy, nieszczery śmiech. Śmiech dziecka … Słownik języka polskiego
