wypaczyć

wypaczyć
dk VIb, \wypaczyćczę, \wypaczyćczysz, \wypaczyćpacz, \wypaczyćczył, \wypaczyćczony - wypaczać ndk I, \wypaczyćam, \wypaczyćasz, \wypaczyćają, \wypaczyćaj, \wypaczyćał, \wypaczyćany
«spowodować wygięcie, zniekształcenie, skrzywienie czegoś»

Wilgoć wypaczyła drzwi.

Wypaczona podłoga.

przen.
a) «przedstawić coś niezgodnie z rzeczywistością, w fałszywym świetle»

Wypaczyć obraz rzeczywistości.

Wypaczyć czyjeś intencje.

b) «zdeformować czyjś charakter; zdemoralizować»
wypaczyć się - wypaczać się «ulec zniekształceniu; wygiąć się, wykrzywić się»

Ramy okienne się wypaczyły.

przen.

Jego talent się wypaczył.


Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Нужна курсовая?

Look at other dictionaries:

  • wypaczać się – wypaczyć się — {{/stl 13}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} ulegać deformacji; zniekształcać się, wykrzywiać się : {{/stl 7}}{{stl 10}}Drzwi się wypaczyły od wilgoci. {{/stl 10}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}2. {{/stl 12}}{{stl 7}}… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • wykrzywić — dk VIa, wykrzywićwię, wykrzywićwisz, wykrzywićkrzyw, wykrzywićwił, wykrzywićwiony wykrzywiać ndk I, wykrzywićam, wykrzywićasz, wykrzywićają, wykrzywićaj, wykrzywićał, wykrzywićany «uczynić, zrobić coś krzywym; skrzywić, wygiąć, wypaczyć,… …   Słownik języka polskiego

  • zepsuć — dk Xa, zepsućpsuję, zepsućpsujesz, zepsućpsuj, zepsućpsuł, zepsućpsuty 1. «uszkodzić, zniszczyć coś czyniąc nieużytecznym, wymagającym naprawy; popsuć» Zepsuć instrument, maszynę, samochód. Deszcz zepsuł drogę. ∆ Zepsute jedzenie, produkty… …   Słownik języka polskiego

  • wypaczać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, wypaczaćam, wypaczaća, wypaczaćają, wypaczaćany {{/stl 8}}– wypaczyć {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIa, wypaczaćczę, wypaczaćczy, wypaczaćczony {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}}… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • sens — m IV, D. u, Ms. senssie zwykle blm «treść, wymowa czegoś; właściwe, zgodne z prawidłowym myśleniem, z rozsądkiem znaczenie czegoś, logiczność, trafność» Głęboki, istotny, jasny, określony, ukryty, zrozumiały sens. Sens listu, nauki, powieści,… …   Słownik języka polskiego

  • spaczyć — dk VIb, spaczyćczę, spaczyćczysz, spacz, spaczyćczył, spaczyćczony «spowodować wykrzywienie, wygięcie czegoś, zwykle drewnianego; wypaczyć, wykrzywić» Wilgoć spaczyła podłogę. przen. Spaczyć dziecku charakter niewłaściwym wychowaniem. spaczyć się …   Słownik języka polskiego

  • zakłamać — dk IX, zakłamaćmię, zakłamaćmiesz, zakłamaćłam, zakłamaćał, zakłamaćany zakłamywać ndk VIIIa, zakłamaćmuję, zakłamaćmujesz, zakłamaćmuj, zakłamaćywał, zakłamaćywany «wypaczyć prawdę o czymś za pomocą kłamstwa; kłamiąc przeinaczyć, zniekształcić… …   Słownik języka polskiego

  • zbałamucić — dk VIa, zbałamucićcę, zbałamucićcisz, zbałamucićuć, zbałamucićcił, zbałamucićcony 1. «bałamucąc pozyskać czyjeś (zwykle kobiety) względy, zawrócić komuś w głowie; skokietować, uwieść» Zbałamucić dziewczynę. 2. «wprowadzić kogoś w błąd, wywierając …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”