wytrzeć

wytrzeć
dk XI, \wytrzećtrę, \wytrzećtrzesz, \wytrzećtrzyj, \wytrzećtarł, \wytrzećtarty, \wytrzećtarłszy - wycierać ndk I, \wytrzećam, \wytrzećasz, \wytrzećają, \wytrzećaj, \wytrzećał, \wytrzećany
1. «trąc po powierzchni czegoś osuszyć coś, oczyścić coś z czegoś; otrzeć»

Wytrzeć oczy chusteczką, ręce fartuchem, twarz ręcznikiem.

Wytrzeć buty o słomiankę.

Wycierać szklanki do sucha.

∆ Wytrzeć nos «oczyścić wnętrze nosa ze śluzu posługując się chusteczką»
∆ Wytrzeć buty, nogi «trąc o wycieraczkę oczyścić buty z kurzu, z błota»
pot. Wycierać (cudze) kąty «korzystać z czyjejś gościny, tułać się po cudzych domach, mieszkaniach»
posp. Wycierać sobie kimś (czymś) gębę, buzię «mówić o kimś (o czymś) niepochlebnie, bez uszanowania»
2. «przez tarcie usunąć coś z czegoś; zetrzeć, wymazać, zlikwidować»

Wytrzeć kurz z mebli.

Wycierać gumką rysunek.

3. częściej dk «częstym tarciem, noszeniem, używaniem zniszczyć, podziurawić coś»

Nie chciał wycierać nowego ubrania.

Spodnie wytarte na kolanach.

Wytarte poręcze.

Wytarta kanapa.

pot. Wycierać fotele, krzesła, ławki itp. «długo lub często siadywać na jakichś fotelach, ławkach, zwykle w oczekiwaniu na coś; wysiadywać»
przestarz. Mieć wytarte czoło «być bez ambicji, bez honoru, bez skrupułów, bez wstydu»
◊ Człowiek z wytartym czołem «człowiek bez skrupułów, bezczelny, bezwstydny»
wytrzeć się - wycierać się
1. strona zwrotna czas. wytrzeć - wycierać w zn. 1

Wytrzeć się ręcznikiem.

Wytarł się po kąpieli.

2. «ulec zniszczeniu przez tarcie, dotykanie, noszenie; zetrzeć się, przetrzeć się, zniszczyć się przez używanie, zostać wytartym»

Marynarka się wytarła na łokciach.

Skóra się wytarła w niektórych miejscach.

3. tylko dk, pot. «otarłszy się o coś pobrudzić się»

Wytrzeć się o ścianę, o mur.


Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Поможем решить контрольную работу

Look at other dictionaries:

  • wytrzeć (się) — {{/stl 13}}{{stl 17}}ZOB. {{/stl 17}}{{stl 7}}wycierać (się) {{/stl 7}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • wytrzeć — 1. Wycierać cudze, obce kąty «korzystać z cudzej gościny, tułać się po cudzych domach»: – Nie ma sensu dłużej wycierać cudzych kątów, siedzieć po dziurach – uzasadniał. – Nadchodzi zima, ukrywanie się nie będzie takie proste. A. Filar, Kurierzy.… …   Słownik frazeologiczny

  • wycierać się – wytrzeć się — {{/stl 13}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} wycierać (w zn. 1.) siebie samego, swoje ciało : {{/stl 7}}{{stl 10}}Wycierać się co chwila chusteczką. Wytrzeć się dokładnie po wyjściu z wody. {{/stl 10}}{{stl 20}} {{/stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • wycierać — → wytrzeć …   Słownik języka polskiego

  • wycierać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, wycieraćam, wycieraća, wycieraćają, wycieraćany {{/stl 8}}– wytrzeć {{/stl 13}}{{stl 8}}dk Vb, wycieraćtrę, wycieraćtrze, wycieraćtrzyj, wycieraćtarł, wycieraćtarli, wycieraćtarty {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • osuszyć — dk VIb, osuszyćszę, osuszyćszysz, osusz, osuszyćszył, osuszyćszony osuszać ndk I, osuszyćam, osuszyćasz, osuszyćają, osuszyćaj, osuszyćał, osuszyćany 1. «pozbawić coś wilgoci, uczynić suchym; usunąć, zetrzeć skądś wodę, wilgoć; odwodnić,… …   Słownik języka polskiego

  • powycierać — dk I, powycieraćam, powycieraćasz, powycieraćaj, powycieraćał, powycieraćany 1. «wytrzeć wiele czegoś, jedno po drugim; wytrzeć w wielu miejscach» Powycierać kurze. Powycierać podłogi. Powycierać ściereczką talerze. 2. «zniszczyć noszeniem… …   Słownik języka polskiego

  • buzia — 1. pot. Buzia w ciup «usta ściągnięte, ułożone w sposób mający wyrażać skromność, dobre wychowanie»: Przeczytaj nasz przewodnik po kobiecych strategiach i zdobądź mężczyznę, o którym marzysz. Strategia nr 6: Zaopiekuj się mną. Nieodłączne… …   Słownik frazeologiczny

  • cudzy — Bawić się, zabawić się cudzym kosztem zob. koszt 1. Nie tknąć (czegoś) cudzego zob. tknąć. Sięgać po cudze zob. sięgnąć 3. Stroić się w cudze piórka zob. piórko 2. Wchodzić na cudze podwórko zob. wejść 6. Wtykać, wsadzać, wścibiać, pchać itp. nos …   Słownik frazeologiczny

  • gęba — 1. pot. (Biec, iść, pójść, lecieć, polecieć itp.) z gębą, z jęzorem, z pyskiem a) «natychmiast powiadomić kogoś o czymś; donieść, naplotkować» b) «iść do kogoś z wymówkami, z awanturą, z krzykiem»: Na drugi dzień Kisiel złapał mnie na ulicy i z… …   Słownik frazeologiczny

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”