zadzwonić — {{/stl 13}}{{stl 17}}ZOB. {{/stl 17}}{{stl 7}}dzwonić {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
zadzwonić — Komuś zadzwoniło w uszach zob. ucho 13 … Słownik frazeologiczny
dzwonić — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIb, dzwonićnię, dzwonićni, dzwoń – {{/stl 8}}zadzwonić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} uderzać sercem lub młotem (od zewnątrz) w ściany dzwonu, dzwonka… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
wstać — lewą nogą «być od rana w złym humorze»: – Do Tereski muszę zadzwonić, bo ona ostatnio jakaś taka smutna. (...) Może miała zły dzień... – Może... – wstała lewą nogą... – Może. Roz tel 2000. Wstawać (razem) z kurami zob. kura 6 … Słownik frazeologiczny
wstawać — Wstać lewą nogą «być od rana w złym humorze»: – Do Tereski muszę zadzwonić, bo ona ostatnio jakaś taka smutna. (...) Może miała zły dzień... – Może... – wstała lewą nogą... – Może. Roz tel 2000. Wstawać (razem) z kurami zob. kura 6 … Słownik frazeologiczny
furtka — ż III, CMs. furtkatce; lm D. furtkatek «jednoskrzydłowe drzwi, zwykle w ogrodzeniu; bramka» Furtka ogrodowa. Furtka do ogrodu, furtka w parkanie. Zadzwonić do furtki. Czekać u furtki. przen. «sposób pomyślnego załatwienia, rozwiązania czegoś;… … Słownik języka polskiego
obdzwonić — dk VIa, obdzwonićnię, obdzwonićnisz, obdzwonićdzwoń, obdzwonićnił, obdzwonićniony obdzwaniać ndk I, obdzwonićam, obdzwonićasz, obdzwonićają, obdzwonićaj, obdzwonićał, obdzwonićany, pot. «zadzwonić, zatelefonować kolejno do wielu osób, instytucji» … Słownik języka polskiego
pogodynka — ż III, CMs. pogodynkance; lm D. pogodynkanek «automatyczne urządzenie telefoniczne podające przez telefon prognozę pogody na dany dzień» Zadzwonić do pogodynki … Słownik języka polskiego
przedzwonić — dk VIa, przedzwonićnię, przedzwonićnisz, przedzwonićdzwoń, przedzwonićnił przedzwaniać ndk I, przedzwonićam, przedzwonićasz, przedzwonićają, przedzwonićaj, przedzwonićał 1. «skończyć dzwonienie; wydzwonić, zadzwonić» Przedzwoniono na przerwę… … Słownik języka polskiego
za- — 1. «przedrostek tworzący czasowniki od innych czasowników, nadający im następujące znaczenia» a) «osiągnięcie skutku czynności, rezultatu (też częściowego), wyczerpanie zakresu, dojście do największego nasilenia czynności, stanu, np. zabić,… … Słownik języka polskiego
