zaniepokoić

zaniepokoić
dk VIa, \zaniepokoićkoję, \zaniepokoićisz, \zaniepokoićkój, \zaniepokoićił, \zaniepokoićkojony
«wzbudzić, wywołać czyjś niepokój, obawę o kogoś lub o coś»

Zaniepokoił nas stan jego zdrowia.

Zaniepokoić kogoś milczeniem.

Brak wiadomości od syna zaniepokoił rodziców.

zaniepokoić się «stać się niespokojnym, odczuć niepokój»

Zaniepokoić się stanem chorego.

Zaniepokoiła się o dzieci, które długo nie wracały do domu.


Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Поможем решить контрольную работу

Look at other dictionaries:

  • zaniepokoić — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. dk VIIb, zaniepokoićkoję, zaniepokoićkoi, zaniepokoićkój, zaniepokoićkojony {{/stl 8}}{{stl 7}} spowodować obawę, niepokój o kogoś lub coś : {{/stl 7}}{{stl 10}}Zaniepokoić opinię publiczną, rodzinę, dziecko. Zaniepokoić… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • zaniepokoić się — {{/stl 13}}{{stl 7}} poczuć niepokój, obawę, strach; zakłopotać się, zmartwić się, przestraszyć się, zdenerwować się, stać się niespokojnym : {{/stl 7}}{{stl 10}}Poważnie, trochę zaniepokoić się. Zaniepokoić się o syna spóźniającego się na… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • zatrwożyć — dk VIb, zatrwożyćżę, zatrwożyćżysz, zatrwożyćtrwóż, zatrwożyćżył, zatrwożyćżony rzad. zatrważać ndk I, zatrwożyćam, zatrwożyćasz, zatrwożyćają, zatrwożyćaj, zatrwożyćał, zatrwożyćany, książk. «przejąć kogoś trwogą, lękiem, zaniepokoić, przerazić …   Słownik języka polskiego

  • klin — m IV, D. a, Ms. klinnie; lm M. y 1. «kawałek drewna lub metalu, element w postaci bryły ograniczonej z dwu stron powierzchniami zbieżnymi, używany do rozszczepiania twardych materiałów, służący jako maszyny proste (np. ostrze noża), do łączenia… …   Słownik języka polskiego

  • przejąć — dk Xc, przejąćjmę, przejąćjmiesz, przejąćjmij, przejąćjął, przejąćjęła, przejąćjęli, przejąćjęty, przejąćjąwszy przejmować ndk IV, przejąćjmuję, przejąćjmujesz, przejąćjmuj, przejąćował, przejąćowany 1. «wziąć, przyjąć, odebrać coś od kogoś,… …   Słownik języka polskiego

  • wbić — dk Xa, wbiję, wbijesz, wbił, wbity wbijać ndk I, wbićam, wbićasz, wbićają, wbićaj, wbićał, wbićany 1. «bijąc, uderzając czymś, naciskając coś, zagłębiając coś w czymś, wepchnąć w coś» Wbijać gwóźdź w ścianę. Wbijać słupy w ziemię. Wbić sobie… …   Słownik języka polskiego

  • zaalarmować — dk IV, zaalarmowaćmuję, zaalarmowaćmujesz, zaalarmowaćmuj, zaalarmowaćował, zaalarmowaćowany 1. «wywołać stan alarmu, zawiadomić o grożącym niebezpieczeństwie lub sytuacji wymagającej niezwłocznego działania; pobudzić do czujności» Zaalarmować… …   Słownik języka polskiego

  • zaambarasować — dk IV, zaambarasowaćsuję, zaambarasowaćsujesz, zaambarasowaćsuj, zaambarasowaćował, zaambarasowaćowany przestarz. «wprawić w zakłopotanie, sprawić kłopot, przysporzyć zmartwień, zakłopotać» Zaambarasował rodziców swoim zachowaniem. zaambarasować… …   Słownik języka polskiego

  • zabić — dk Xa, zabićbiję, zabićbijesz, zabićbij, zabićbił, zabićbity zabijać ndk I, zabićam, zabićasz, zabićają, zabićaj, zabićał, zabićany 1. «pozbawić kogoś, coś życia w sposób gwałtowny, zadać komuś śmierć; uśmiercić, zamordować» Zabić kogoś… …   Słownik języka polskiego

  • zakłopotać — dk IX, zakłopotaćoczę a. zakłopotaćocę, zakłopotaćoczesz, zakłopotaćocz, zakłopotaćał «zmartwić, stropić, zmieszać; wprawić w kłopot» Zakłopotało go jej milczenie. Stanął zakłopotany. zakłopotać się «zatroszczyć się o coś, zmartwić się czymś,… …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”