zarzucić

dk VIa, \zarzucićcę, \zarzucićcisz, \zarzucićrzuć, \zarzucićcił, \zarzucićcony - zarzucać ndk I, \zarzucićam, \zarzucićasz, \zarzucićają, \zarzucićaj, \zarzucićał, \zarzucićany

1. «rzucając zawiesić, zaczepić coś na czymś; przerzucić przez coś»

Zarzucić worek na plecy.

Zarzucić karabin na ramię.

Zarzucić kotwicę, cumy.

∆ Zarzucić wędkę, sieć «rzucić do wody haczyk z przynętą, wpuścić sieć»

◊ Zarzucić komuś ręce na szyję «objąć kogoś rękami, ramionami za szyję»

2. «rzucając wiele czegoś pokryć, zakryć, wypełnić coś czymś»

Zarzucić stół książkami, papierami.

Zarzucić scenę kwiatami.

Zarzucić rów, dół kamieniami.

◊ Zarzucić czymś, np. owocami rynek, sklepy «dostarczyć na rynek, do sklepów wiele jakichś towarów, np. owoców; wyprodukować wiele czegoś»

przen.

Zarzucić kogoś pytaniami, argumentami, słowami.

3. «położyć coś na wierzchu czegoś; przykryć czymś, zasłonić coś»

Zarzucić kilimek na tapczan.

Łóżko zarzucone kapą.

4. «ubrać się w coś, nałożyć coś na siebie z pośpiechem, zwykle nie wkładając rąk w rękawy, nie zapinając, nie zawiązując czegoś»

Zarzucić szal na ramiona.

Zarzucić płaszcz, pelerynę.

5. «poczytać coś komuś za złe; obwinić, oskarżyć o coś»

Zarzucić komuś kłamstwo, fałsz, lenistwo, niedbalstwo, zdradę.

6. «przestać zajmować się czymś; zaniedbać coś, zrezygnować z czegoś; porzucić»

Zarzucić naukę, studia.

Zarzucić palenie papierosów.

Zarzucić jakiś zwyczaj.

7. zwykle dk «rzuciwszy coś niedbale, byle gdzie zagubić, zapodziać, zawieruszyć»

Zarzucić gdzieś klucze.

8. «o pojeździe mechanicznym będącym w ruchu: ześlizgnąć się tylnymi kołami w bok na śliskiej jezdni; nieosobowo: spowodować takie ześlizgnięcie się, przechylenie się pojazdu»

Samochód zarzucił na zakręcie.

Wozy zarzucało na śliskiej jezdni.

zarzucić się pot. «zapodziać się, zagubić się, zawieruszyć się»

Notatki gdzieś się zarzuciły.