zetrzeć

dk XI, \zetrzećtrę, \zetrzećtrzesz, \zetrzećtrzyj, starł, starty, starłszy - ścierać ndk I, \zetrzećam, \zetrzećasz, \zetrzećają, \zetrzećaj, \zetrzećał, \zetrzećany

1. «usunąć z czegoś zewnętrzną warstwę przez pocieranie czymś twardym, szorstkim, spowodować tarciem ubytek czegoś»

Zetrzeć skórę na pięcie.

Napis był całkiem starty.

2. «rozdrobnić coś przez tarcie, zmiażdżyć, zgnieść powodując rozpadnięcie się czegoś na drobne części»

Zetrzeć warzywa na tarce.

przen. «zniszczyć kogoś całkowicie, doszczętnie»

Zetrzeć nieprzyjaciela w proch.

3. «trąc, pocierając czymś zebrać z powierzchni czegoś pokrywający ją kurz, zanieczyszczenie itp.»

Zetrzeć wodę z podłogi.

Ścierać kurz z mebli.

Zetrzeć szminkę z ust.

4. «trąc oczyścić powierzchnię czegoś; wytrzeć coś do czysta»

Zetrzeć tablicę.

zetrzeć się - ścierać się

1. «ulec zniszczeniu, zużyciu przez tarcie, zostać usuniętym z powierzchni czegoś przez tarcie»

Litery na nagrobku starły się.

2. «wpaść jeden na drugiego, zetknąć się gwałtownie, zderzyć się, natrzeć na siebie w walce, w bitwie»

Piechota starła się z wojskiem wroga.

3. «wejść z kimś w spór, posprzeczać, powaśnić się»

Starli się ostro na zebraniu.

przen.

Ścierały się ze sobą różne poglądy.