zieleń

ż V, DCMs. \zieleńeni; lm M. \zieleńenie, D. \zieleńeni

1. «zielony kolor»

Ciemna, soczysta zieleń trawy.

Łagodna, matowa zieleń tkaniny.

Spłowiała zieleń sukna.

2. «zielony barwnik pochodzenia organicznego lub nieorganicznego, mający zastosowanie w malarstwie, przemyśle chemicznym, włókienniczym itp.; zielona farba»

Stosować różne odcienie zieleni.

∆ bot. Ciałka zieleni «zielone ciałka komórek roślinnych, zawierające głównie chlorofil»

∆ chem. Zieleń chromowa «związek nieorganiczny, tlenek chromu, zielony barwnik używany do wyrobu farb artystycznych i drukarskich, lakierów, polew ceramicznych oraz do barwienia szkła»

∆ Zieleń malachitowa «syntetyczny barwnik zasadowy koloru szmaragdowozielonego używany do barwienia bawełny, wełny, jedwabiu, papieru, lakierów»

∆ Zieleń paryska «związek nieorganiczny, podwójna sól arseninu i octanu miedziowego, szmaragdowy barwnik używany w malarstwie; ze względu na właściwości trujące stosowany też jako środek owadobójczy do opryskiwania drzew owocowych»

∆ Zieleń miedziana → grynszpan

3. zwykle blm «zielona roślinność (trawa, zioła, krzewy, drzewa), trawniki, skupiska drzew; zielone części roślin (liście, pąki, łodygi); teren pokryty trawą, krzewami, drzewami; tereny zielone»

Majowa, wiosenna zieleń.

Bujna, zwarta zieleń lasu.

Drzewa okryły się zielenią.

Zieleń miejska, parkowa, osiedlowa.

Wzdłuż ulicy założono pasy zieleni.

Miasto tonęło w zieleni.

Rezerwat zieleni.

Ściana zieleni.

Pola pokryła skąpa zieleń.

4. «ścięte gałęzie krzewów lub drzew wraz z liśćmi, ścięte zielone rośliny (np. tatarak)»

Przybrać, umaić coś (np. domy) zielenią.