Ciężka, dotkliwa zniewaga.
Doznać od kogoś zniewagi.
Pomścić zniewagę.
Słownik języka polskiego . 2013.
zniewaga — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ib, CMc. zniewagaadze {{/stl 8}}{{stl 7}} ubliżenie komuś słowem lub czynem; obraza : {{/stl 7}}{{stl 10}}Doznać zniewagi. Te zarzuty są ciężką zniewagą. Miał dość zniewag z jego strony.{{/stl 10}}{{stl 18}}ZOB. {{/stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
zniewaga — 1. Czynna zniewaga «spoliczkowanie kogoś w obecności świadków»: (...) nawet suknia kościelna może nie osłonić Waszej Miłości przed czynną zniewagą... Z. Kossak, Wina. 2. żart. Ta zniewaga krwi wymaga «reakcja na czyjąś rzekomo obraźliwą… … Słownik frazeologiczny
czynna zniewaga — {{/stl 13}}{{stl 7}} pobicie, poturbowanie, spoliczkowanie kogoś w obecności świadków; rękoczyn : {{/stl 7}}{{stl 10}}Dokonać czynnej zniewagi funkcjonariusza na służbie. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
czynny — Czynna zniewaga zob. zniewaga 1. Grać, odegrać czynną rolę (w czymś) zob. rola 2 … Słownik frazeologiczny
krew — 1. Bez kropli krwi «o człowieku, o twarzy: bardzo blady»: (...) leżał na wznak. Twarz miał bladą, bez kropli krwi, oczy przymknięte. H. Rudnicka, Uczniowie. 2. Błękitna krew «pochodzenie arystokratyczne»: Daniel jest sierotą, a w jego żyłach nie… … Słownik frazeologiczny
wymagać — Ta zniewaga krwi wymaga zob. zniewaga 2 … Słownik frazeologiczny
afront — m IV, D. u, Ms. afrontncie; lm M. y «obraźliwe, lekceważące zachowanie się wobec kogoś; postępek mający na celu uchybienie, ubliżenie komuś; zniewaga» Afront towarzyski. Robić komuś afronty. Ścierpieć, znieść afront. Afront kogoś spotkał. ‹fr.› … Słownik języka polskiego
czynny — czynnynni, czynnynniejszy 1. «wykonujący jakąś czynność; pracujący, działający» Wszyscy byli czynni, krzątali się. ∆ biol. Ciało czynne «ciało organiczne wywołujące reakcję w organizmie żywym» ∆ chem. Pierwiastek czynny «pierwiastek wykazujący… … Słownik języka polskiego
dyshonor — m IV, D. u, Ms. dyshonororze, blm «ujma dla honoru; zniewaga, obelga» Uważać coś sobie za dyshonor … Słownik języka polskiego
dyzgust — m IV, D. u, Ms. dyzgustuście; lm M. y ( a) 1. książk. «niechęć, niezadowolenie z czegoś» 2. daw. «rzecz niemiła; afront, zniewaga» … Słownik języka polskiego
