zuchwałość

zuchwałość
ż V, DCMs. \zuchwałośćści, blm
«bycie zuchwałym, bezczelnym; zuchwalstwo»

Zuchwałość dziecka wobec matki.

Skarcić kogoś za zuchwałość.


Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Поможем написать реферат

Look at other dictionaries:

  • zuchwałość — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż IVa, DCMc. zuchwałośćści, blm, {{/stl 8}}{{stl 7}}to samo co zuchwalstwo II: Zuchwałość dzieci dała się nauczycielce we znaki. Zuchwałość odpowiedzi, czynu. Zuchwałość kradzieży. {{/stl 7}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • fantazja — 1. Kawalerska, ułańska fantazja «wielka pewność siebie, odwaga, zuchwałość»: (...) sprawia wrażenie arystokraty, i to arystokraty w starym, dobrym stylu. Wykwintnego w gustach, nienagannego w manierach, konserwatywnego w sądach i nieposkromionego …   Słownik frazeologiczny

  • bezprzykładny — «nie dający się z niczym porównać; wyjątkowy, niezwykły, niezrównany» Bezprzykładna odwaga, zuchwałość …   Słownik języka polskiego

  • chojractwo — n III, Ms. chojractwowie, blm pot. «zuchwałość, buńczuczność» …   Słownik języka polskiego

  • fantazja — ż I, DCMs. fantazjazji; lm D. fantazjazji (fantazjazyj) 1. blm «zdolność do wyobrażania sobie czegoś; wyobraźnia twórcza; zmyślenie, urojenie, pomysł» Bujna, wybujała, bogata, płodna fantazja. Fantazja artystyczna, poetycka. Twór, wytwór fantazji …   Słownik języka polskiego

  • hardość — ż V, DCMs. hardośćści, blm «wyniosłość, buta, duma, pycha; zuchwałość» …   Słownik języka polskiego

  • rozwydrzenie — n I 1. rzecz. od rozwydrzyć. 2. pot. «nadmierna zuchwałość, samowola, niesforność, rozpasanie» Wybryki świadczące o rozwydrzeniu chuliganów. Poskromić czyjeś rozwydrzenie. rozwydrzenie się rzecz. od rozwydrzyć się …   Słownik języka polskiego

  • rozzuchwalenie — n I 1. rzecz. od rozzuchwalić. 2. «nadmierna zuchwałość, samowola» Pobłażliwość wychowawcy powodowała coraz większe rozzuchwalenie uczniów. rozzuchwalenie się rzecz. od rozzuchwalić się …   Słownik języka polskiego

  • tupet — m IV, D. u, Ms. tupetecie 1. blm «zbytnia pewność siebie, śmiałość granicząca z bezczelnością; zuchwałość» Mieć nie lada tupet. Komuś nie zbywa na tupecie. Z tupetem odpowiadał na pytania. 2. lm M. y teatr. «półperuka nakrywająca wierzch głowy… …   Słownik języka polskiego

  • wieża — ż II, DCMs. wieżaży; lm D. wież 1. «wysoka budowla o niewielkiej w stosunku do wysokości podstawie, zwykle okrągłej lub kwadratowej, wolno stojąca lub stanowiąca część innej budowli; wysoka konstrukcja stalowa lub drewniana o różnym zastosowaniu» …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”